بررسی تاثیر فعالیت های هماهنگی چشم و دست بر میزان مهارت دست دانش آموزان سندرم داون آموزش پذیر ۷ تا ۱۰ ساله

سابقه و هدف: کودکان سندرم داون نه تنها در رشد فعالیت های حرکتی با تاخیر مواجه اند، بلکه در بدست آوردن مهارت حرکتی (بویژه اندام فوقانی) نیز مشکلات زیادی دارند. از این رو، پژوهش حاضر به بررسی تاثیر فعالیت های هماهنگی چشم و دست بر میزان مهارت دست دانش آموزان سندرم داون آموزش پذیر می پردازد.مواد و روش ها: 15 کودک سندرم داون با دامنه سنی 7 تا 10 سال (میانگین سنی 14.19±98.4 ماه) در این مطالعه مداخله ای که از طریق روش ساده و در دسترس انتخاب شدند شرکت کردند. کودکانپس از آشنایی با نحوه انجام آزمون، جهت سنجش زبردستی با آزمون پورد و پگ برد مورد ارزیابی قرار گرفتند. کودکان در 8 هفته (24 جلسه 40 دقیقه ای) برنامه درمانی هماهنگی چشم و دست شرکت کردند و در پایان دوره درمانی مجددا با آزمون پورد و پگ برد ارزیابی شدند. برای مقایسه نتایج مطالعه، از آزمون های آماری mc-nemar و wilcoxon استفاده گردید.یافته ها: میانگین سرعت حرکت دست غالب و مغلوب، هماهنگی دو دست و مهارت دست قبل و بعد از مداخله، تفاوت معنی داری داشت (p<0.05). با وجود این، میانگین افزایش سرعت حرکت دست غالب و مغلوب، هماهنگی دو دست و مهارت دست در دختران و پسران، چپ دست ها و راست دست ها معنی دار نبود (p>0.05).استنتاج: نتایج این مطالعه نشان داد که فعالیت های هماهنگی چشم و دست بر میزان مهارت دست کودکان سندرم داون آموزش پذیر موثر بوده است. اما جنسیت و برتری طرفی تاثیری بر روند بهبود مهارت دست این کودکان نداشته است.